Jak utworzyć przeczenie w języku angielskim?
Przeczenie w języku angielskim to jedna z podstawowych struktur gramatycznych, z którą spotykamy się już na początku nauki. Kluczowym elementem przeczenia jest słówko NOT, które oznacza „nie”. Aby utworzyć przeczenie, wystarczy dodać NOT do zdania twierdzącego. W zależności od czasu i konstrukcji zdania, przeczenie może przyjąć różne formy, ale zasada pozostaje ta sama: dodanie NOT zmienia zdanie twierdzące w przeczące.
Przeczenie z czasownikiem TO BE
Tworzenie przeczenia z czasownikiem TO BE jest bardzo proste – wystarczy dodać słowo NOT bezpośrednio po czasowniku TO BE. Pamiętaj, że TO BE zmienia swoją formę w zależności od osoby.
Jestem nauczycielem. → Nie jestem nauczycielem.
W codziennym języku częściej używamy form skróconych, które brzmią naturalniej i szybciej się je wypowiada. Tworzymy je, usuwając „o” z NOT i dodając apostrof:
are + not = aren’t
was + not = wasn’t
were + not = weren’t
Wyjątek!
W języku angielskim nie istnieje standardowa skrócona forma „amn’t”. Zamiast tego używamy pełnej formy:
Przeczenie w języku angielskim z pozostałymi czasownikami
W przeciwieństwie do czasownika TO BE, większość innych czasowników w języku angielskim wymaga użycia czasownika posiłkowego lub modalnego, aby utworzyć przeczenie. Nie dodajemy NOT bezpośrednio do głównego czasownika – zamiast tego używamy konstrukcji z pomocą słów takich jak do, have, will lub czasowników modalnych, np. can, should, must, itd.
Budowa zdania twierdzącego w języku angielskim
Osoba + czasownik główny + reszta zdania
They play soccer.
Oni grają w piłkę nożną.
Budowa przeczenia w języku angielskim
Osoba + czasownik posiłkowy / modalny + NOT + czasownik główny + reszta zdania
They do not play soccer.
Oni nie grają w piłkę nożną.
W tych zdaniach również skracamy przeczenie do jednego słówka:
have not → haven’t
will not → won’t
can not → can’t
Zmiany w czasownikach posiłkowych i głównych
Tworząc przeczenia w języku angielskim, warto pamiętać o kilku ważnych zasadach dotyczących odmiany czasowników posiłkowych oraz formy czasownika głównego, zwłaszcza w czasie teraźniejszym i przeszłym.
W czasie Present Simple w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasownik posiłkowy do zmienia się w does, a z czasownika głównego zabieramy końcówkę -s, która występuje w zdaniu twierdzącym.
Ona gra na pianinie. → Ona nie gra na pianinie.
W czasie Present Perfect w trzeciej osobie liczby pojedynczej czasownik posiłkowy have występuje w formie has, a czasownik główny w formie past participle.
On zjadł śniadanie. → On nie zjadł śniadania.
W czasie Past Simple czasownik posiłkowy do występuje w formie przeszłej did, a w przeczeniu czasownik główny wraca do formy podstawowej, mimo że w zdaniu twierdzącym był w formie przeszłej.
Miałem rower. → Nie miałem roweru.
NO vs NOT
NO i NOT oznaczają „nie”, ale używamy ich w zupełnie innych sytuacjach. NO stoi przed rzeczownikiem i oznacza brak czegoś. Natomiast NOT łączy się z czasownikiem, tworząc przeczenie. NOT zaprzecza coś, co już jest w zdaniu.
Nie ma mleka w lodówce.
W pokoju nie było ludzi.
On nie ma pojęcia.
Nie jestem gotowy.
Ona nie lubi kawy.
To nie jest dobry pomysł.
